Homeopatia (z gr. όμοιος, homoios – podobny i πάθος, pathos – cierpienie) jest to forma medycyny niekonwencjonalnej, która została zaproponowana po raz pierwszy w 1796 przez niemieckiego lekarza Samuela Hahnemanna. W metodzie tej stosuje się wysoce rozcieńczone substancje, które domniemanie mają leczyć choroby o symptomach podobnych do tych powstałych w wyniku spożycia tychże substancji. Homeopatia bazuje tym samym na aksjomacie ipse dixit sformułowanym przez Hahnemanna, który nazwał go „prawem podobieństw”. Według tego założenia substancje powodujące pewne symptomy u osób zdrowych powinny być podawane w rozcieńczonej formie pacjentom wykazującym podobne objawy. W wyniku tego środki homeopatyczne są przygotowywane poprzez sukcesywne rozcieńczanie, po każdym zaś rozcieńczeniu otrzymany roztwór jest mieszany przez intensywne potrząsanie, które homeopaci nazywają succussion, zakładając, że zwiększa to efektywność otrzymanej substancji. Cały ten proces homeopaci nazywają dynamizowaniem. Rozcieńczanie trwa zazwyczaj tak długo, że w roztworze nie pozostaje nic z początkowej substancji.
Efekty leków homeopatycznych są wątpliwe, gdyż w zależności od stężenia preparaty homeopatyczne mogą nie zawierać ani jednej cząsteczki substancji aktywnej, a efekty lecznicze takich środków (poza efektem placebo) byłyby sprzeczne z podstawowymi prawami fizyki. Współcześni entuzjaści homeopatii wierzą w pamięć wody, co ma powodować trwałe zmiany roztworu, w którym była rozpuszczana dana substancja. Nie ma jednak zweryfikowanych badań ani praw natury, potwierdzających to zjawisko. W związku z tymi faktami oraz stosowaniem w homeopatii leków, które nie zawierają żadnych aktywnych składników farmakologicznych, homeopatię uznaje się za pseudonaukę lub szarlatanerię a nawet określa mianem „okrutnego oszustwa”.