Jadłowstręt psychiczny (anoreksja z gr anorexia nervosa – an – brak, pozbawienie, orexis – apetyt) jest to zaburzenie odżywiania polegające na celowej utracie wagi wywołanej i podtrzymywanej przez osobę chorą. W chorobie tej obraz własnego ciała jest zaburzony, występują ponadto objawy dysmorfofobii, lęk przybiera postać uporczywej idei nadwartościowej, co w konsekwencji prowadzi do wyznaczenia sobie przez pacjenta niskiego limitu wagi. Największe zagrożenie zachorowaniem na anoreksję dotyczy wieku między 14 a 18 rokiem życia. Po raz pierwszy opisał tę chorobę w XVII wieku Richard Morton.
Głównymi cechami anoreksji jest usiłowanie kontrolowania własnego świata i radzenia sobie z napotkaną traumą za pomocą restrykcji w przyjmowaniu pokarmów. Powodem może być również potrzeba wewnętrznej czystości, bądź perfekcjonizm. Spotyka się również inne powody, jak chęć bycia lekkim czy pragnienie poniesienia kary lub śmierci.
Objawy anoreksji:
- wyniszczenie
- bradykardia
- niskie ciśnienie krwi
- wzdęcia
- zaparcia
- obrzęki dłoni i stóp
- sucha, łuszcząca się skóra
- meszek na twarzy i ciele (lanugo)
- znaczna utrata włosów
- zimne dłonie
- nadmierne pocenie się stóp
- niedokrwistość (anemia)
- brak miesiączki lub bardzo wydłużone okresy między menstruacjami (kobiety)
- drażliwość
- dezorientacja, zakłopotanie
- nastroje depresyjne (poczucie beznadziejności, niska samoocena)
- izolowanie się od otoczenia
- bezsenność
- zachowania obsesyjno-kompulsywne, zwłaszcza w odniesieniu do jedzenia
- krótki oddech
- częste bóle głowy
- zawroty głowy
- omdlenia
- podkrążone oczy
- bladość skóry
Podstawowym leczeniem Anoreksji jest leczenie psychoterapeutyczne, jednakże w sytuacjach znacznego pogorszenia stanu somatycznego, związanego z powikłaniem spadków wagi wymagane jest leczenie szpitalne. W ostrych stanach somatycznych niezbędne są odpowiednie oddziały internistyczne lub OIOM’y, w innych przypadkach – oddziały psychiatryczne.