Choroba Leśniowskiego-Crohna (morbus Leśniowski-Crohn, morbus Crohn, ileitis terminalis, ileitis regionalis, skrót: „ChL-C”) jest to zapalna choroba jelita o niewyjaśnionej etiologii, zaliczana do grupy nieswoistych zapaleń jelit (IBD). Opisana została po raz pierwszy przez polskiego lekarza Antoniego Leśniowskiego w 1904 roku, zaś dokładniejszego opisu dostarczył Burrill Bernard Crohn ze współpracownikami w 1932 roku, stąd też znana jest powszechnie w innych krajach jako choroba Crohna. Jest to przewlekły, nieswoisty proces zapalny ściany przewodu pokarmowego, który może dotyczyć każdego jego odcinka, jednak najczęściej lokalizuje się w końcowej części jelita cienkiego oraz początkowej jelita grubego. Nieznana jest skuteczna metoda wyleczenia tej choroby.
Początek choroby często jest niecharakterystyczny, o powolnym przebiegu, czasami jednak ostry, o dramatycznym przebiegu, z powstawaniem toksycznego rozdęcia okrężnicy (megacolon toxicum).
Główne objawy chorobowe, mogące wskazywać na chorobę Leśniowskiego-Crohna, dotyczą przewodu pokarmowego:
- przewlekła biegunka (zwykle bez krwi), czasem nocna. W poważnych przypadkach może istnieć potrzeba oddania ponad 20 stolców na dzień;
- bóle brzucha (często prawe podbrzusze);
- niedrożność jelit;
- guzowaty opór w jamie brzusznej;
- zmiany okołoodbytniczne (szczelina, przetoka, ropień)
Oprócz tego mogą występować gorączka, spadek masy ciała (wyniszczenie), zahamowanie wzrostu (u dzieci), osłabienie i męczliwość.
Rzadziej występujące objawy pozajelitowe:
- skórne – rumień guzowaty (erythema nodosum), piodermia zgorzelinowa,
- stawowe,
- oczne – episcleritis lub keratoconjunctivitis, uveitis.
Nieznane jest leczenie przyczynowe, choroby Leśniowskiego-Crohna nie można wyleczyć ani farmakologicznie, ani za pomocą zabiegów chirurgicznych, bowiem usunięcie zmienionego chorobowo fragmentu jelita nie wyklucza pojawienia się zmian zapalnych w innym odcinku przewodu pokarmowego.