Jałowiec pospolity (Juniperus communis L.) jest zawsze zielonym krzewem lub drzewem, które należy do rodziny cyprysowatych. Jałowiec występuje na półkuli północnej od obszaru okołobiegunowego po obszary górskie w południowej Europie, Azji i Ameryce Północnej.
Lecznicze właściwości jałowca odkryto już w starożytności, wykorzystywano w tym celu jego szyszkojagody, liście i samo drewno. Zaleca się stosowanie jałowca w takich chorobach, jak artretyzm, cukrzyca i nadczynność tarczycy. Leki sporządzone z jałowca mają postać: naparów, wyciągów wodnych i nalewek, syropów, win i piw jałowcowych czy nawet powideł.
Pedanios Dioskurydes wspomina w De Materia Magica miejscowe zastosowanie zgniecionych szyszkojagód jałowca jako środka antykoncepcyjnego przed stosunkiem. Indianie Ameryki Północnej spożywali szyszkojagody jałowca przy infekcjach dróg moczowych. Zachodnie plemiona indiańskie przyrządzały napar z szyszkojagód jałowca i kory z korzenia berberysu do leczenia cukrzycy.
W Polsce w XIX w. i na początku XX w. powszechnie używano odwar z szyszkojagód przy zatrzymaniu moczu i puchlinach, czasem przykładano je na miejsca opuchnięte. Dojrzałe owoce, które spożywano na czczo, miały być również pomocne przy trawieniu. Jałowiec miał także zastosowanie przy kolkach, w celu „oczyszczenia krwi”, przy zatrzymaniu okresu, a niekiedy przy suchotach. W czasie, gdy panowała epidemia (np. cholery) okadzano mieszkania jałowcem. Wywar z szyszkojagód jałowca podawano do picia koniom cierpiącym na zołzy.