Autyzm wczesnodziecięcy, autyzm głęboki, zespół Kannera jest to całościowe zaburzenie rozwoju, w którym istotną rolę odgrywa funkcjonowanie mózgu. Do typowych cech autyzmu należą problemy z komunikacją uczuć i związkami społecznymi. Występują także kłopoty z integracją wrażeń zmysłowych. W typowych przypadkach autyzm pojawia się w pierwszych trzech latach życia. Ocenia się, że występuje on u 5,6 na 10000 osób, przy czym jest trzy lub cztery razy częstszy u mężczyzn niż u kobiet.
Obecnie autyzm może być leczony (farmakologicznie i behawioralnie), jednak nie jest wyleczalny. Wczesna diagnoza choroby i działanie są niezbędne w celu zapewnienia jak najlepszego rozwoju dziecka. Uważa się powszechnie, że nie jest możliwe stworzenie w pełni działającego leku, jako że na autyzm wpływają cechy mózgu determinowane na bardzo wczesnym etapie rozwoju.
Wśród wielu specjalistów rozpowszechnione jest błędne przekonanie, jakoby autyzm dotyczył jedynie wieku dziecięcego, zatem nie biorą oni pod uwagę tej diagnozy, gdy mają do czynienia z dorosłymi. Należy jednak pamiętać, że nazwa „dziecięcy” nie odnosi się tylko do dzieci, ale również do okresu życia, kiedy obserwujemy pierwsze objawy. Określenie to powstało dla zróżnicowania tego zaburzenia od wcześniej znanych i też określanych jako autyzm podobnych objawów chorobowych z jakimi mamy do czynienia w schizofrenii.
Objawy autyzmu wg Leo Kannera:
- autystyczna izolacja
- przymus stałości otoczenia
- niezdolność do interakcji społecznych
- stereotypowe, powtarzające się czynności
- zaburzenia mowy (echolalia, odwracanie zaimków) lub całkowity brak mowy
- łatwość mechanicznego zapamiętywania
Autyzm dziecięcy:
- nie gaworzy, nie wskazuje, nie wykonuje świadomych gestów po pierwszym roku życia
- nie mówi ani jednego słowa w wieku 16 miesięcy
- nie składa słów w pary w wieku 2 lat
- nie reaguje na imię
- traci zdolności językowe lub społeczne
Inne objawy:
- słaby kontakt wzrokowy
- nie potrafi się bawić zabawkami
- nadmiernie porządkuje zabawki lub inne przedmioty
- jest przywiązane do jednej zabawki lub przedmiotu
- nie uśmiecha się
- czasem wydaje się upośledzone słuchowo
- w Zespole Aspergera ma wyostrzony zmysł słuchu
- urojenia
- omamy
W leczeniu dominuje podejście niefarmakologiczne, czyli specjalna edukacja i terapia behawioralna. W leczeniu farmakologicznym stosuje się neuroleptyki, stymulanty, a także leki antydepresyjne. Ostatnie badania wskazują jednakże na nieskuteczność antydepresantów, przynajmniej w terapii krótkoterminowej autyzmu.