Kreatynina jest produktem degradacji kreatyny, czyli substancji, stanowiącej w mięśniach nośnik energii (ulega ona ufosforylowaniu do fosfokreatyny, która zawiera wysokoenergetyczne wiązania, w razie potrzeby wykorzystywane do pracy mięśni). Stężenie kreatyniny w surowicy krwi jest uzależnione głównie od masy mięśniowej, płci (u mężczyzn wyższe niż u kobiet), a poza tym zależy od ilości spożywanego mięsa (przy dużym jego spożyciu stężenie kreatyniny może znacznie wzrastać). Jednak u danego człowieka stężenie kreatyniny w surowicy krwi jest wielkością względnie stałą.
W wyniku tego, że kreatynina nie jest ani wchłaniana zwrotnie, ani wydzielana przez cewki nerkowe, a jej ilość w moczu jest uzależniona niemal wyłącznie od funkcji filtracyjnej nerek (od przesączania kłębuszkowego), oznaczanie stężenia kreatyniny w surowicy i w moczu znalazło szerokie zastosowanie w ocenie funkcji nerek. Do wzrostu stężenia tej substancji we krwi (wzrostu kreatyninemii) dochodzi w ostrej i przewlekłej niewydolności nerek.
W warunkach standardowych stężenie kreatyniny we krwi mieści się w przedziale od 53 do 115 µmol/l (od 0,6 do 1,3 mg%).